Сачыненне — разважанне на тэму “Уменне дараваць”
На жаль, кожны з нас, хоць аднойчы адчуваў пачуццё крыўды. Крыўдзяць нас некаторыя ўчынкі блізкіх нам людзей, таксама нам бываюць непрыемныя дрэнныя словы, кінутыя ў наш адрас. Таксама нам бывае вельмі крыўдна, калі нашы добрыя дзеянні бываюць не ацэнены па вартасці, альбо ў нашых добрых намерах людзі бачаць дрэннае. Усіх прычын, з-за якіх мы адчуваем пачуццё крыўды не пералічыць, іх велізарнае мноства. І ў некаторых выпадках для кожнага чалавека яны разнастайныя.
Звычайна, калі мы чуем словы прабачэння, накіраваныя ў свой адрас, наша крыўда праходзіць. Самае галоўнае, каб гэтыя словы, былі сказаны ад душы – гэта значыць ад чыстага сэрца. Але што ж рабіць, калі крыўдзіцель і не думае прасіць прабачэння. Няўжо мы павінны доўгі час жыць з пачуццём крыўды? Як навучыцца дараваць? Бо ўменне дараваць даволі добрая і карысная рыса характару чалавека.
Я думаю, што толькі сапраўды мудрыя і добрыя людзі валодаюць такой цудоўнай якасцю, як уменне дараваць. Звычайным, простым людзям трэба ўмець старацца развіваць у сабе гэтую якасць, бо ў многіх выпадках нам бывае вельмі цяжка расстацца з пачуццём крыўды.
Як не сумна, часта нас крыўдзяць. І ў многіх выпадках ніхто не падае выбачэнняў. Як кажуць, такое жыццё. Але мы самі яго будуем.
Не так складана навучыцца дараваць. Калі я адчуваю пачуццё крыўды, па якіх-небудзь прычынах, я пачынаю разважаць, чаму гэты чалавек мяне пакрыўдзіў. Мне становіцца цікава, якія мэты праследваў крыўдзіцель? Калі я знаходжу адказы на свае пытанні, мне становіцца значна лягчэй на душы, я нават не заўважаю, куды ляціць мая крыўда.
У больш цяжкіх сітуацыях, звязаных з крыўдай, я звяртаюся па параду да сваёй маці, яна заўсёды скажа нешта разумнае, што мне часам нават становіцца шкада самога крыўдзіцеля. Мая мама вельмі мудрая жанчына.
Усе мы павінны навучыцца дараваць. Дадзенае ўменне значна палегчыць наша жыццё. Але з крыўдзіцелямі, якія нанеслі больш сур’ёзныя раны нашаму сэрцу ў будучыні мець зносіны не варта.
Атрошкіна Ксенія, 7 “Б” клас
Сачыненне – разважанне на тэму “Адказнасць”
Адказнасць – гэта адна з найважнейшых каштоўнасцей, якой мы павінны прытрымлівацца ў жыцці. Яна азначае, што мы нясем адказ за свае ўчынкі і рашэнні. Гэта ўключае ў сябе разуменне наступстваў сваіх дзеянняў і гатоўнасць прыняць адказнасць за іх.
Адказнасць – гэта нешта, што мы павінны вучыць з дзяцінства. Мы павінны навучыцца несці адказнасць за сябе, свае словы і ўчынкі. Я думаю, што гэта альбо адбываецца натуральна, альбо з дапамогай бацькоў, настаўнікаў і іншых дарослых. Яны паказваюць нам, як важна адказнасць у жыцці і як несці адказнасць за сябе.
Адказнасць не азначае страх перад пакараннем. Гэта азначае павагу да сябе і іншых, разуменне, што нашы дзеянні могуць паўплываць на іншых людзей. Адказнасць азначае імкненне да дасканаласці і гатоўнасць да любых наступстваў нашых учынкаў.
У кожнага з нас ёсць свая частка адказнасці ў жыцці. Некаторыя людзі нясуць адказнасць за сям’ю, іншыя – за бізнес, некаторыя за сваіх хатніх жывёл. Але ў канчатковым выніку мы ўсе павінны несці адказнасць за сваё жыццё і абраны шлях развіцця.
Адказнасць – гэта ключавы элемент у працэсе дасягнення поспеху. У сферы бізнесу, у асабістым жыцці, у прафесійнай дзейнасці — адказнасць дапамагае нам несці адказ за свае ўчынкі і дамагацца пастаўленых мэт.
Вельмі важна, каб мы не кідалі свае абавязкі і ні перад кім не ўхіляліся. Быць адказным азначае быць прыстойным, праўдзівым і сумленным як перад сабой, так і перад іншымі. Гэта азначае быць гатовым прыняць і выправіць свае памылкі.
Такім чынам, адказнасць – гэта не толькі якасць, але і абавязак кожнага з нас. Быць адказным азначае быць прыстойным, сумленным і добрасумленным ў дачыненні да сваіх абавязкаў і ўчынкаў. Яна дапамагае нам дамагчыся поспеху і стаць лепшымі версіямі саміх сябе.
Кавалёў Уладзіслаў, 7 “Б” клас
Сачыненне-разважанне на тэму
“Ці трэба быць сумленным чалавекам?”
Ёсць прыказка: “не зманіш — не пражывеш”, яе можна пачуць даволі часта. Але на людзей, якія жывуць па гэтым прынцыпе кладзецца цёмная пляма бруднага сумлення. Чалавек, які дрэнна паступае, прывыкае так жыць. Здзяйсняць дрэнныя ўчынкі становіцца звычкай і свет такі чалавек бачыць у скажоным выглядзе. Хлуслівы чалавек спрабуе сябе апраўдаць, перастае адрозніваць дабро і зло. Але ў будучыні, усё ж наступіць дзень расплаты і пакут.
Праўдзівы чалавек заўсёды прыслухоўваецца да голасу свайго сумлення. Калі ён здзяйсняе добрыя ўчынкі, то адчувае сапраўднае шчасце. Чалавек які казаў праўду заўсёды знаходзіцца ў добрым настроі і выпраменьвае дабрыню.
Сумленнасць бывае рознай у кожнага чалавека. Найлепшая праўдзівасць гэта тады, калі мы гаворым праўду, спрабуючы паўплываць на карысць іншага чалавека. А ёсць яшчэ такое паняцце як “сумленны эгаіст” – чалавек кажа праўду, калі асабіста для яго гэта прынясе выгаду, альбо багацце і поспех. А яшчэ бывае і такое, што чалавек кажа праўду толькі для таго, каб нанесці шкоду іншаму, ці ж палегчыць за кошт гэтага ўласныя пакуты.
Калі чалавек падманвае, то навакольныя адчуваюць гэта і закрываюць свой унутраны свет ад такога чалавека. Чаму ж так адбываецца? Я думаю, што ў асноўным прычынай хлусні становіцца нежаданне выконваць свае абавязкі. Затым чалавек спрабуе сябе апраўдаць, розум яго затуманены.
Маё меркаванне такое: “для таго, каб навучыцца быць сумленным, неабходна пазбягаць тых фактараў, якія яе руйнуюць”. А што ж разбурае і знішчае сумленнасць? У першую чаргу гэта гнеў і сваркі. Падчас кожнай соры хочацца сябе апраўдаць. У гневе немагчыма ўспрымаць іншага чалавека пазітыўна і людзі пачынаюць казаць няпраўду, каб зрабіць балюча.
Я хачу, каб усе жыхары планеты Зямля паспрабавалі быць сумленнымі хоць бы на дзень. І мне здаецца пасля гэтага, яны адчуюць сябе вельмі лёгка, і жыццё пачне паказваць ім самыя лепшыя свае бакі.
Валеева Паліна, 7 “Б” клас
Сумленнасць і праўдзівасць
У адным класе сябравалі два хлопчыкі. Усюды яны былі разам. Усе лічылі іх сапраўднымі сябрамі. Віця вучыўся добра, а Гена трохі горш, асабліва па матэматыцы. У Гены доўгі час хварэла мама, і ён стараўся, як мог, не засмучаць яе. І вось у гэты час па матэматыцы была кантрольная. Настаўніца ўвайшла ў клас, запісала заданні на дошцы, дзеці пачалі працаваць. Віця хутка справіўся з працай і, бачачы, што Гена не вырашыў задачу, напісаў на паперцы і кінуў яму. Гена ўбачыў шпаргалку, хутка падняў яе, прачытаў -уся задача была вырашана. Доўгі час Гена не ведаў, як паступіць, але думка пра хворую маму падужала яго сумленне. Ён спісаў працу і здаў сшытак. Цэлы дзень у Гены быў дрэнны настрой, мама заўважыла гэта, але сын нічога не сказаў. Наступіў наступны дзень. Настаўніца пачала абвяшчаць адзнакі. Яна пахваліла дзяцей, якія добра напісалі працу, асабліва яна была задаволеная Генай: «Ты вельмі парадаваў мяне, Гена», — сказала настаўніца і аддала яму сшытак. Гена ўзяў сшытак, але паглядзець у вочы настаўніцы не змог, сорамна было яму. А за суседняй партай ціха плакала Каця, яна атрымала за кантрольную «2». Урок амаль скончыўся, Гена раптам устаў, падышоў да настаўніцы і сказаў: «Вольга Мікалаеўна, пастаўце мне «2», пяцёрка-гэта не мая адзнака, я працу спісаў». Настаўніца сказала: «за праўду дзякуй, Гена, гэта вельмі добра, што ты зразумеў усё». Яна выправіла ацэнку на «2», а Гена нёс сшытак так, быццам ён атрымаў пяцёрку, а не двойку.
1. Што вы можаце сказаць пра ўчынак Гены, правільна ён паступіў, прызнаўшыся ў падмане?
3. Якія якасці характару ён праявіў?
2. Ці лёгка яму было прызнацца ў сваім учынку? Чаму?
4. А як бы вы паступілі ў падобнай сітуацыі?
(Падабраць асацыяцыі да слова праўдзівасць)
Хвілінкі-духоўнасціУменне дараваць
Найстрашнейшы
Вова рос моцным хлопчыкам. Усе баяліся яго. Ды і як не баяцца такога! Таварышаў ён біў. У дзяўчынак з рагаткі страляў. Дарослым рожы будаваў. Сабаку на хвост наступаў. Кату Мурзею вусы выдзіраў. Калючага вожыка пад шафу заганяў. Нават сваёй бабулі грубіў. Нікога не баяўся Вова. Нічога яму страшна не было. І гэтым ён вельмі ганарыўся. Ганарыўся, ды нядоўга.
Надышоў такі дзень, калі хлопчыкі не захацелі з ім гуляць. Пакінулі яго — і ўсё. Ён да дзяўчынак пабег. Але і дзяўчынкі, нават самыя добрыя, таксама ад яго адвярнуліся.
Кінуўся тады Вова да сабакі, а той на вуліцу ўцёк. Хацеў Вова з катом Мурзеем пагуляць. А кот на шафу забраўся і нядобрымі вачыма на яго глядзіць.
Вырашыў Вова з-пад шафы вожыка выманіць. Куды там! Вожык даўно ў іншы дом перабраўся.
Падышоў было Вова да бабулі. Пакрыўджаная бабуля нават вока на ўнука не падняла. Сядзіць старэнькая ў кутку, панчохі вяжа ды слязінкі сцірае. Наступіла самае страшнае з самага страшнага, якое толькі бывае на свеце: Вова застаўся адзін. Адзін-адзінюткі!
(Работа з тэкстам)
— Якім хлопчыкам рос Вова?
— Як ён паводзіў сябе з навакольнымі людзьмі і жывёламі?
— Чаму Вова застаўся адзін?
— Што адчуваў хлопчык, калі застаўся адзін?
— Як бы вы паступілі, калі б Вова быў побач з вамі?
— Даравалі б вы яго?
— Для каго прабачэнне было б асабліва важным: для Вовы ці для вас?
Хвілінкі-духоўнасці2